Wally had een veelbewogen leven. Als kunstenaar en als mens. Hij was – met enkele korte tussenpozen – zijn leven lang Rotterdammert. Na de ULO begon hij in 1930 aan een kantoorbaan. Hij verdiende goed. Veel van zijn geld gaf hij uit aan literatuur. Hij was ook heel geïnteresseerd in architectuur. Hij was erg maatschappelijk betrokken, werd lid van de communistische jeugdbond. Hier kwam hij in contact met de fotografie. Wally leerde zichzelf het fotograferen, zoals hij later ook zijn andere kunstambachten autodidactisch onder de knie zou krijgen. Door de crisis werkloos geworden werkte hij zich op tot beroepsfotograaf. Hij pakte elke foto- en kunstopdracht aan. ‘Doen wat je handen vinden’ was zijn motto. Zo is hij bekend geworden als veelzijdig, ambachtelijk kunstenaar.

Wally’s vrouw Esther was Joods en moest in WO II onderduiken. In die periode leidde Wally een zwervend bestaan. Hij schilderde in die tijd sombere, verlaten landschappen. Hij zat ook enige tijd gevangen in Kamp Amersfoort vanwege illegale activiteiten. Met valse papieren wist hij het kamp te verlaten. In de hongerwinter van 1944 vond Wally een huis in Rotterdam, op Katendrecht. Dat was een veilige plek voor Esther omdat Katendrecht voor Duitse soldaten een min of meer verboden gebied was. Zij zouden er hun verdere leven blijven wonen.

Na de oorlog deed Wally vooral grafisch werk. Schilderen, tekenen, reclamewerk, drukwerk, boekillustraties. Hij bekwaamde zich in de lithografie. In 1950 maakte hij grote wandschilderingen voor de manifestatie Ahoy in Rotterdam. Daarna ging het hard. Hij kreeg uit binnen- en buitenland monumentale kunstopdrachten in uiteenlopende technieken en won internationale prijzen. Zijn litho’s hangen in beroemde musea. Ook het Museum Maassluis heeft tientallen grafische werken van hem.

Ons Maassluise mozaïek was in 1956 voor Wally geen concrete opdracht. ‘Ze wilden een versiering op de gevel,’ herinnert hij zich. Hij koos voor een vrij realistisch beeld. ‘Toen ik 20 was begon de abstracte kunst maar ik heb altijd geprobeerd het een verhaal te geven.’ Wally noemde het mozaïek ‘De vrijheid en het spel der kinderen’ en het stelt volgens hemzelf het samenleven voor. ‘Bomen en mensen horen bij elkaar. Mens en natuur moeten samenleven en dat tussen hemel en zee.’ De hemel zien wij terug als beschermende koepel bovenaan het kunstwerk. Onderaan is de zee verbeeld met een boot. Dat is niet zo gek voor iemand die op Katendrecht woont, op dat schiereiland ingeklemd tussen Rijn- en Maashaven. In de tijd van Wally lagen daar tientallen schepen aan de kades en aan de boeien middenin de havens en op de rivier. Wally heeft vaak boten in zijn kunst verwerkt. Was dat ook niet beeldend voor de vrijheid waar hij zo aan hing?

28-04-2022
Jacques Visker, HVM