Het kunstwerk zelf is een eivormig brons van 90 cm breed en 85 cm hoog. Het is min of meer schijfvormig. In de voorkant van de schijf heeft Leen Droppert de meest sprekende elementen van de vormgeving tot uitdrukking gebracht. Het is een raadselachtig werk. Het lijkt heel concreet en toch is het abstract. We lijken een ei te zien, maar is dat ook zo? Wat is dat grote construct om het ei? Is dat een baarmoeder? Maar kijk, deze breekt open en dat doen baarmoeders niet. Maar ‘de vliezen’ rond het nieuwe leven dan weer wel. En eierschalen ook. De buitenrand en de bollende achterkant van het werk roepen sterk een beeld van bescherming op. Dat herkennen we wel, vanuit onze eigen drang om behoedzaam met nieuw leven om te gaan. Denk maar aan onze beschermende handen om een klein kind of een jong dier.

Het is niet bekend of Leen dit beeld in opdracht maakte of dat het ‘van de plank’ werd gekocht. Maar het stond wel vijftig jaar lang aan de rand van een besloten speelplein voor de jongste kinderen en zo is het bij de herplaatsing opnieuw gedaan.

Leen Droppert kende vanaf 1950 een lange carrière als veelzijdig artiest. Hij begon met werken in het platte vlak. Dat vloeide voort uit zijn opleidingen, vanaf 1945, als lithograaf en graficus en de studie daarna in tekenen en schilderen aan de Academie voor Beeldende Kunsten in Rotterdam. Als jonge kunstenaar maakte hij meerdere reizen door Zuid-Europa, Frankrijk en Joegoslavië. Hij gaat ook driedimensionaal werken. Zijn eerste bronzen beeld staat sinds 1958 in Vlaardingen. Leen maakte veel beelden en andere kunst voor gemeenten en het Rijk bij nieuwbouw van scholen en openbare gebouwen. Ook maakte hij kunst voor kerken, stichtingen en particulieren. We zien van hem bronzen beelden in Maassluis, maar ook het herinneringsmonument Bombardement 1943, een glasraam in een kerk aan de G.A. Brederodelaan en een wit kunststof beeld in de tuin van Museum Maassluis. Leen Droppert is op 15 november 2022 op twee en negentigjarige leeftijd overleden.

18 november 2022
Jacques Visker, HVM